Even geleden zat ik wat minder in mijn vel. Niets ernstigs, meer zo’n gevoel van algehele malaise. Na zo’n anderhalf jaar corona mochten we weer met ons allen naar buiten, maar wilde ik dat wel? Blijkbaar heb ik een stuk minder behoefte dan de gemiddelde Nederlander om in de Action en de Primark te hangen. Maar om nu de hele tijd thuis te zitten? Dat was ik ook behoorlijk beu. Ik voelde me een beetje als zo’n hamster in zo’n radje.
En dat terwijl ik allemaal nieuwe en spannende dingen aan het doen was. Ik was nota bene mijn eigen bedrijf Woorden per Kilo aan het opzetten. Hoe tof is dat? Ik had er heel veel zin in, aan de slag als tekstschrijver en storyteller. Voor mezelf. Echt super. En toch voelde ik me niet ‘on top of the world’.
I dare me
Hoog tijd dus voor een project. Net als Lu Ann Cahn, de schrijfster van het boek ‘I dare me’. In dit boek beschrijft Cahn hoe ze vastzit in haar leven. Ze wordt nergens nog echt blij van, terwijl je zou denken dat ze een geweldig leven moet hebben. Toffe functie bij de televisie, fijne partner, meerdere ernstige ziektes overwonnen.
365 dagen
En daarom gaat ze een project aan. Iedere dag, 365 dagen lang, gaat ze iets nieuws doen. Iets wat ze minimaal 10 jaar niet meer had gedaan. Ze vertelt hoe ze goede doelen ondersteunde, welke enge dingen ze in die 365 dagen deed en hoe al deze acties haar leven verrijkt en verbeterd hebben.
Onderweg
En dat ben ik dus ook gaan doen. Want ik houd van projecten en van nieuwe dingen doen. En als zo’n project mevrouw Cahn uit haar radje kan halen, dan werkt het bij mij vast ook. Dacht ik. Inmiddels ben ik ruim 50 dagen onderweg en ben ik zeer tevreden over mezelf. Ja, ik moet nog ruim 300 nieuwe dingen doen en ik heb nog geen idee wat dat allemaal wordt, maar daar probeer ik gewoon niet aan te denken. En ik vermaak me uitstekend!
Helaas
Tot nu toe is een actie echt mislukt, maar daar staat tegenover dat er meerdere nieuwe dingen zijn blijven plakken. Wat die mislukking is? Ik wilde een egelhuis maken uit een plastic bak. Schijnt prima te kunnen. Helaas waren de bak, het stanleymes en ik geen match. Ik ga dus maar een egelhuis kopen. Komt goed.
Yes!
Wat ging er wel goed? Tegenwoordig begin ik minimaal een keer in de week mijn dag met een ochtendzwem. Hmm, raar woord. Ik heb natuurlijk wel vaker in mijn leven gezwommen. Ik heb diploma A en B en ik heb lang, lang geleden op een zwemclub gezeten. En ik vond het vreselijk. Tot zo’n 50 dagen geleden was ik ervan overtuigd dat zwemmen niets voor mij was. En daarom wilde ik het toch dus weer een keer doen. Maar dan wel ochtendzwemmen, bij het krieken van de dag.
Runner’s High
Nou ja, het krieken van de dag is in de praktijk ergens tussen 8 en 9 uur ’s ochtends, maar toch. En ik vind het heerlijk! Ik dacht altijd dat hardlopen echt mijn sport was. Je kunt het tenslotte in je eentje doen, dus je kunt op ieder moment van de dag je schoenen aandoen en de deur uit gaan. En toch… Ik vond het best fijn, maar niet geweldig. Ja, het douchen na het rennen was iedere keer best aangenaam, maar ik wacht tot op heden nog steeds op een ‘runners high’.
Subcultuur
En met het zwemmen heb ik dat dus wel. Terwijl ik vroeger aan echt alles een hekel had dat met zwemmen te maken had, van het omkleden, tot het zwemmen en het douchen, nu vind ik het allemaal super! Wat ook nog erg vermakelijk is, is de subcultuur waar ik me gedurende dat half uur zwemmen in begeef. Met de kakelende dames die 2 aan 2 hun baantjes trekken, waardoor iedereen om hen heen moet. En de heer van stand die iedereen in het zwembad (en erbuiten) vertelt over zijn wederwaardigheden. Kortom, ik vermaak me uitstekend. Ik denk erover om een column te beginnen. 😊
Woorden per Kilo
Wat deed ik nog meer? Ik begon natuurlijk met mijn bedrijf, Woorden per Kilo. Ik verrichtte allerlei werkzaamheden daarvoor voor het eerst. Er is natuurlijk altijd ontzettend veel te doen rond het starten van een bedrijf, zodat je je mijlpalen makkelijk vergeet. Maar dankzij mijn nieuwe dingen project blijven ze veel beter hangen en dat is heel erg fijn.
Spontaan
Sommige acties kwamen spontaan op mijn pad, zo ging mijn koelkast opeens hemelen en had ik mijn eerste dag zonder koelkast. Best nog een uitdaging, merkte ik. Toen de nieuwe koelkast geleverd werd, bleek dat de handgrepen er los bijgeleverd waren. Handig, zo kon ik zelf kiezen aan welke kant ik ze wilde hebben. Voorheen zou ik mijn partner lief aangekeken hebben, nu pakte ik zelf de schroevendraaier: et voila!
Projecten
Andere acties zocht ik bewust op. Zo deed ik aan meerdere projecten mee. Van die dingen die ik anders ook zou willen doen, maar waar ik waarschijnlijk door drukte geen tijd voor zou hebben genomen. Nu bestelde ik heel bewust actiestickers, hing een poster op van een kat die niet vermist was (kunst, mensen) en zette ik mijn voorgevel op de foto. Naakt. Om vrouwenborsten te normaliseren. Want Instagram maakt onderscheid tussen de tepels van mannen en vrouwen. Die van mannen zijn blijkbaar prima, die mogen getoond worden. En die van vrouwen niet. En dat kan natuurlijk niet. Dus hup, uit de comfortzone en op de foto.
Suggesties
Heb je nog suggesties, voor dingen, die ik perse moet doen? Om dit jaar van nieuwe dingen onvergetelijk te maken? Of heb je een goed doel waarvoor ik iets kan betekenen? Laat het me weten! Dan kan hieronder in de comments, maar je kunt me ook een persoonlijk bericht sturen via de contactpagina. Ik hoor graag van je. Fijne dag!
