Wat is het koud, mensen! Ik zit hier met een grote bak thee, onder een dekentje en nog heb ik het koud. Niet dat ik klaag, he? De zonnige novembermaanden waren geweldig, maar het is nu eenmaal december. Cocoonen, lekker! Alleen zo jammer als je het huis uit moet en je zo’n frisse bak regen in je snoet krijgt. Hoe handig is dan zo’n mondkapje? Juist!

Anyway… Het is dus alweer december en dat betekent dat de November Geefmaand voorbij is. Het was weer fijn. Deze keer met een relatief klein groepje, wat natuurlijk helemaal prima is. Iedere dag verscheen er minstens een fijn bericht in de Facebookgroep, vaak meer. Met attente, hartverwarmende geefacties. Echt super.

Het mooie van zo’n geefmaand is voor mij de realisatie hoeveel ik heb. En krijg. Hoeveel ik dus ook kan geven. Want wat was het gezegde ook alweer? Van delen is nog nooit iemand armer geworden, zoiets? Hoeveel hebben we nodig? Kan ik iets missen? Best wel.

Was de November Geefmaand alleen maar warm en fuzzy? Nope. Voor mij niet, althans. Het is ook geen grote opdeborstklopperij en ‘kijk mij eens geweldig goed bezig zijn’. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar op mijn tijdlijn wordt regelmatig onheil en onzaligheid getoond. Honger, kou, mishandeling, uitzettingen. Er is zoveel gebrek en gebrekkigheid. Zoveel organisaties die onze hulp kunnen gebruiken.

Dus doneerde ik geld, goederen, tijd. Hoewel het ergens als een vorm van afkopen voelt. Net zoals we vroeger voor goed geld een aflaat kochten in de kerk, zodat we niet in het vagevuur terechtkwamen. Nu doneer ik tandpasta, maandverband en een paar oude laarzen aan de vluchtelingen die het koud hebben in Moria, op Lesbos. Dag schuldgevoel.

De kinderen van mijn vriend gingen door hun berg knuffels. De vitamini’s van de supermarkt op de hoek mochten weg, net als nog een paar andere knuffelige vrienden. Op mijn oproep op de plaatselijke weggeefgroep op Facebook reageerde iemand: of zij ze mocht hebben. Ik had eigenlijk om een goed doel gevraagd, maar niet een van de lokale asiels of kringlopen had interesse. Goed dat ze het aangeven natuurlijk, maar een beetje frustrerend voelde het wel.

Degene die reageerde wilde de knuffels wel hebben, zodat ze die haar kinderen voor Sinterklaas kon geven. Mijn teergevoelige hart deed zeer. Maar goed, mijn goede daad voor die dag was gedaan en de volgende dag moest er weer een geefactie worden verricht. En door.

Wat deed ik nog meer? Ik stuurde een slaapzak naar Sheltersuit. Zij maken daar jassen voor dak- en thuislozen van. Mocht je nog van je oude slaapzakken af willen: dit werkt perfect. Je krijgt een antwoordnummer, je hoeft dus geen verzendkosten te betalen. Je propt je slaapzak in een verpakking, doet het adres erop en brengt het pakket naar het dichtstbijzijnde postagentschap. Done. Op de website van Sheltersuit staat deze indrukwekkende informatie: tot nu toe hebben ze meer dan 10.000 daklozen geholpen, 21.000 kilo restmateriaal gebruikt en 112 banen gecreëerd. Top. Zelf op de website kijken? Dat kan, gewoon even hier klikken: https://sheltersuit.com/nl/

Verder doneerde ik oude kleding aan een lokaal goed doel. Zij werken samen met Stichting Dierenlot. Perfecte combi, wat mij betreft. Jij bent oude spullen kwijt die je toch niet meer draagt (hallo opgeruimder huis, dag schuldgevoel!), het goede doel krijgt er een zakcentje voor en de kleding wordt ook nog eens gerecycled. Fijn.

Ik ben niet zo van het doneren aan grote organisaties. Natuurlijk snap ik dat deze organisaties ook paperclips en koffie enzo moeten kopen voor op kantoor en als ik daar zou werken, zou ik ook een salaris willen ontvangen. Maar toch voelt het beter om te doneren aan kleine goede doelen. Daarom doneerde ik een wollen deken, oude handdoeken, voer en speeltjes. Een drupje in een diepe put*, zullen we maar zeggen.. Maar goed, toch weer een druppel.

Dus, volgend jaar weer? Vast wel. Want zonder deze geefmaand, had ik deze meer dan 30 acties zeer waarschijnlijk niet uitgevoerd. Nou ja, sommige wel. Meerdere. Vast. 🙂 Maar toch. Nou ja. Het voelt goed om iets voor een ander te kunnen betekenen. Voor de ontvanger en voor de gever. En is er iets mis met de wereld een beetje beter maken? Nee toch?

Ik peins nog even door over dat afkopen en dat schuldgevoel. Mocht iemand daar iets over willen zeggen, laat het me vooral weten. Ik ben heel benieuwd wat jij daarvan vindt. Waarvoor dank! En een fijne feestmaand trouwens gewenst. X

* Ik weet het, het gezegde is ‘een druppel op de gloeiende plaat’. Maar soms is het leuk om de regels niet te volgen. 😉 Goed gevonden, toch?