Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben nogal, nou ja, best een beetje een nerd. Of in ieder geval, ik vind het fijn om overzichten te maken. Van boeken die ik lees, items die ik wegdoe, nieuwe dingen die ik doe. Misschien blijven ze beter hangen zo, ik weet het niet precies. 
Zo maak ik iedere maand een foto van de boeken die ik gelezen heb. Die zet ik dan op Instagram. Dit is februari. Voor mijn doen redelijk weinig, maar dat komt omdat ik een paar dikke boeken aan het lezen ben en omdat mijn cursus prentenboek maken nogal wat tijd in beslag neemt. Ik probeer iedere dag een uur te tekenen. Dat gaat me redelijk goed af, dat tijd ervoor maken. Nu het tekenen zelf nog. 😉
Voor mijn klassiekersproject las ik Fiesta – The sun also rises van Hemingway. Niet echt een vrolijk verhaal, maar daarover later meer bij Ogma. Van deze stapel vond ik ‘The Boy, the Mole, the Fox and the Horse’ veruit het mooist. Daar ga ik ook niets over vertellen, dit boek moet je gewoon kopen en voor altijd op je nachtkastje leggen. Het is trouwens ook bijna uit in het Nederlands, vertaald door Arther Japin.
Het boek dat het meeste tegenviel? The peculiar life of a lonely Postman. En het begon nog wel zo veelbelovend! Ik bedoel maar: Real letters, written by real people who preferred the sensual act of writing by hand, the delightfully langurous anticipation of the reply, to the reptillion coldness of the keyboard and instanaeity of the Internet – people for whom the act of writing was a deliberate choice and in some cases, one sensed, a matter of principle, a stand taken in favour of a lifestyle not quite so determined by the race against time and the obligation to perform. Prachtig, toch?
En het blijft ook heel lang heel mooi. Misschien wel te mooi. Want hoe brei je een einde aan een prachtig, misschien wat onwerkelijk verhaal? Denis Theriault doet dat dus met een onwaarschijnlijk einde. Een einde dat in mijn optiek de plank helemaal misslaat. Hallo kater. Zo jammer! Ik dacht echt dat ik weer een van mijn mooiste boeken van 2020 gevonden had, maar helaas.
Ik vond februari een fijne maand! Ondanks alle regen. 🙂 Ik kreeg bezoek, at op 1 dag na de hele maand veganistisch en die ene dag dat ik niet plantaardig at, at ik sushi. Fijn! Ik dronk ook voor het eerst bubbelthee, at sushi met banaan en kokos (ah!) en at Japanse bonen. Ik tekende Anne met meer en minder succes, maar wel met heel veel plezier. Hoewel ik natuurlijk vind dat ik sneller vooruit moet gaan. Lekker onrealistisch, ik weet het.
Ik was voor het eerst in de Verkadefabriek in Den Bosch, de boyfriend en ik werden op de natte plaat vereeuwigd, het resultaat daarvan volgt. Heel tof, omdat alles met de hand moet worden gedaan, ben je overal bij. We kregen nog niet geen workshop natteplaatfotografie, maar het scheelde niet veel. Leuk! En ik maakte brooddeeg met de dochters van de bf. Dat is leuk! We hebben al afgesproken dat we dat vaker gaan doen. Kost geen dr*l, je hebt de ingrediënten bijna altijd wel in huis en als het niks wordt, begin je gewoon opnieuw.
En, schouderklopje voor mezelf: ik deed bijna 100 dingen weg. Ik werkte me door een berg oude post heen, scheurde de postzegels eraf, haalde de foto’s eruit en gooide alles grotendeels ongelezen weg. De postzegels zijn al op weg naar een goed doel, aankomende week maak ik mijn voetbalclub blij met de berg oud papier. En de foto’s gingen bij het overige afval. 🙂 Sommige poststukken waren al zo’n 20 jaar oud, toen ik op stage in Ierland was. Heb ik al die tijd niet meer gelezen, maar wel bewaard dus. Nu niet meer. Alleen de brieven (en faxen!) die ik van mijn ouders en oma kreeg, heb ik bewaard.
Verder maakte ik Books 4 Life weer blij met een stapeltje boeken, verblijdde ik het lokale asiel met een oude hondenmand en bracht ik allerlei spullen naar de kringloop. Ik weet al niet eens meer wat het allemaal precies was. Huphup, weg ermee!
En nu: hallo maart, welkom terug. En trouwens: wat zit je haar leuk. 🙂