Poef! En toen was het al weer februari. Alweer een twaalfde deel van het jaar voorbij. Wel fijn, deze maand hebben we 1 dag extra. Graties. En hij valt ook nog eens in het weekend, dus we hoeven niet te werken die dag! Wat ga je ermee doen? Iets leuks? Of toch iets nuttigs?

Januari dus

Maar goed, nog even een terugblik op januari. Waarin ik wat las, wat schreef en m’n best deed om veganistisch te eten. En om het huis te ontdoen van zooi. En dat ging allemaal best wel goed. Om met het laatste te beginnen: ik deed meer dan 200 dingen weg. Vrijdag ging ik nog even naar de kringloop om wat spullen weg te brengen en ik kocht maar 3 boeken en 2 tijdschriften. Vond ik best wel goed van mezelf.

Hoe vonden jullie de foto van mijn nieuwe spiegel en de boeken die ik in januari las? Voor mijn Klassiekersproject voor Ogma las ik De Meester en Margarita. Dat viel nog niet mee, ruim 500 pagina’s magisch realisme. 🙂 Meer daarover binnenkort op Ogma! Van de 9 boeken die ik in januari las, vond ik ‘Madame Verona comes down the hill’ van Dimitri Verhulst veruit het mooiste. Rent allen naar de boekenwinkel en koop dit boek! Of leen het van de bieb. Niet van mij hoor, dit blijft altijd in mijn boekenkast staan. Dat u het weet.

Waar gaat Madame Verona over?

Op een gure winterdag daalt Mevrouw Verona de heuvel van Oucwegne af, in de wetenschap dat de terugtocht voor haar fysiek niet meer haalbaar is. Een kleine 150 pagina’s gevuld met de liefde. Aan een kant is het een ‘slow read’, want oh, want zijn de zinnen van Dimitri Verhulst mooi. Ik moest regelmatig even terug, om nog een keer te genieten van zijn taalgebruik. En tegelijkertijd wil je heel graag weten wat er gebeurd is en wat er gaat gebeuren… Ik ben fan van Dimitri Verhulst, dat is wel duidelijk.

Een akelige vondst

Bizar, laatst stonden er 2 kooien bij de kledingcontainer bij de supermarkt. Gedumpt. De kooien waren vies en in een zat een diertje.. Dood. Ik nam een foto van de kooien en plaatste hem op Facebook, zonder goed te weten wat te doen. Advies volgde al snel: de dierenpolitie bellen. Oh ja. Die informeerde me dat dit een zaak voor de gemeente was. Maar het was al half 5 op een vrijdag, dat had geen zin. De politie nam het op zich om de kooien te (laten) verwijderen.

Later hoorde ik dat ik ook de dierenambulance had kunnen bellen. Dat hangt wel af van de lokale afspraken en procedures. Het beleid is blijkbaar niet eenduidig. Waarom ik dit hier deel? Ik vind dit echt niet kunnen. Je huisdier gaat dood en je flikkert alles, inclusief dier bij het afval. Zodat iemand anders het vindt en jouw zooi mag opruimen. En nu maar hopen dat het diertje een natuurlijke dood gestorven is.

Ik verwacht niet dat we er ooit achter komen wie dit gedaan heeft. Ik hoop wel dat degene de reacties op Facebook en Nextdoor heeft gezien en zich realiseert dat dit echt niet kan. En mocht iemand anders zoiets tegenkomen: meld het. Mijn melding werd serieusgenomen. Te laat voor het arme diertje, dat wel…

Schrijven

Afgelopen week had ik een afspraak met mijn schrijfcoach en gelukkig, ze vond Anne’s verhaal leuk! Ik kreeg wel flink wat tips om de tekst korter, krachtiger en beter te maken. Wat natuurlijk heel fijn is. Nu ben ik mijn schatjes dus om zeep aan het helpen (oftewel: killing my darlings) om zo tot een betere tekst te komen. En dan begint 9 februari de tekencursus. Ik vind het nog steeds best wel eng, ik hoop echt dat ik Anne met mijn tekeningen tot leven kan wekken. Met de tekst is dat in ieder geval al gelukt en dat voelt goed!

Josje’s tandjes

Verder was het de maand van Josje’s gebit! Ik nam haar mee naar de dierenarts voor een check-up en ik dacht dat ze zo het stempel ‘okay’ zou krijgen. Niet dus. Er waren toch wat dingetjes. Ze loopt wat verticaal op haar achterpootjes, wat in de toekomst voor problemen kan zorgen. Eigenlijk zou ze een mini-facelift moeten hebben, want haar oogleden komen tegen de oogbol aan. Dat is niet erg, maar ook niet fijn. En, Josje is het er niet meer eens, maar ze is wat te zwaar. Op dieet dus!

En toen bleek dat haar gebit vies en ontstoken was. Ik had natuurlijk al gemerkt dat madam uit haar bekkie rufte, maar ach, dat is normaal, toch? Nee dus. Lang verhaal kort: Josje’s gebit moest dringend schoongemaakt worden en wellicht moesten er tanden worden getrokken. En ja hoor, Josje gaat nu door het leven met 8 tanden minder. Ze eet er gelukkig geen brokje minder om. Hoewel dat hele tandenpoetsengebeuren, want we nu dus echt moeten doen: stom. Heel erg stom. Het is dat de tandpasta een leversmaak heeft, anders ging ze prompt in staking. Maar verder gaat alles goed. 🙂

Hello February

En zo zeilden we regenachtig februari in. En dan ga ik nu een schilderij maken met echte diamanten. Echt waar. 🙂