“Je hebt 2 opties,” zei de dierenarts ongeveer een half jaar geleden, “Of je haalt het oog eruit of we moeten het over euthanasie hebben.” Nu ben ik bepaald niet dol op operaties, met name de narcose vind ik eng. Mijn allereerste hondje overleed op de operatietafel, ze was toen 3 maanden oud. En voor mezelf vind ik het ook eng, ik wil niet zomaar midden op de dag op een tafel gaan slapen. Maar het was duidelijk, voor Anne was er maar 1 optie mogelijk.
Want inslapen, dat gingen we echt niet doen. Mme was weliswaar wel al ruim 11 (als de schatting van destijds klopte) en ze had al een hele tijd last van haar rug, maar verder was ze nog steeds zo fief als een hoentje. Of zoiets. Ze vond nog steeds dat ze formaat Ierse Wolfshond was en dat ze de baas in huis was. Okay, Anne, als jij het zegt.
Ze ging dus onder het mes en dat ging heel erg goed. Ze was snel wakker en ook al leek ze een slechte trip van de medicijnen te hebben, toch knapte ze snel op. Ze hoefde amper aan haar eenogige bestaan te wennen. Waarschijnlijk had ze al langer last van haar oog en zag ze al een tijd slecht.
Wel jammer dat ze na de operatie weer een blaasontsteking kreeg. Waarschijnlijk door de lage weerstand en haar slechte rug. Hondjes met spondylose kunnen moeilijker hurken waardoor er vaak urine achterblijft in de blaas. Dat is niet goed, dat kan blaasontstekingen veroorzaken.
Bij Anne, met haar lage weerstand en haar ‘old lady bones’ veroorzaakte de antibiotica diarree. En die diarree veroorzaakte…. een blaasontsteking.. En ze kreeg weer diarree… Zo raakten we in een vicieuze cirkel terecht. Anne had er op zich niet veel last van, dunne of dikke poep, whatever. Ik vond het wel zwaar om ‘s nachts op te staan om Mme ‘ongelukjes’ op te ruimen.
We hebben van alles geprobeerd om er maar achter te komen wat er aan de hand was. We deden een echo, we namen urine rechtstreeks uit de blaas af en iedere keer was het antwoord: niets te zien. Wat op zich goed nieuws was. Maar de klachten bleven. Ontlasting onderzocht: daar kwam wel iets uit, toch maar weer antibiotica gegeven. Maar dat de problemen zo lang duurden, dat was niet normaal.
Anne bleef zichzelf. Blaffen als de deurbel ging, naar haar botje sprinten als er bezoek kwam, eten als een dokwerker. Rennen tijdens het rondje lopen, we deden het allemaal. Na onze vakantie in Amerika (waarover later meer) kon ik met Anne meteen door naar de dierenarts. Een dikke vette blaasontsteking. En nu was de boodschap van de dierenarts: “Dit moet aanslaan. Anders moeten we praten over euthanasie.” Ik zag zelf ook dat het niet goed ging. Maar toch…
We gingen aan de slag met weer antibiotica en ik bestelde supplementen. Die 2 dagen iets leken te doen. Tot Anne’s lichaam aangaf er wel klaar mee te zijn, met al het geprobeer. Zo lastig, want Mme bleef haar vrolijke en assertieve zelf. Uiteindelijk besloot ik toch het gevreesde telefoontje aan de dierenarts te plegen en de afspraak voor euthanasie te plannen.
Voor zover een euthanasie fijn kan zijn: deze was goed. Anne is in mijn armen, op mijn schoot, vredig ingeslapen. Ze had nog iets lekkers onder de vaatwasser vandaan gehaald en daarna een flinke lepel pindakaas van haar geliefde pappi gekregen. Ze was heel snel weg. Anne wilde het niet toegeven, maar haar lichaampje was op. Wat was ze sterk en dapper. Mijn hart, oh, mijn hart…