Ik interviewde Astrid over haar eerste roman. Astrid en ik kennen elkaar uit haar Cardceteratijd, ik schreef blogs voor de website, over mijn liefde voor postbodes en post. We hadden elkaar al een tijd niet meer gesproken, hoog tijd dus voor een afspraak om over ‘Verdwaald in Tirol’ en aanverwante zaken te praten. En zaken die helemaal niets met boeken en schrijven te maken hebben. 😊

Wat meer informatie over Astrid

‘Verdwaald in Tirol’ is de debuutroman van Astrid Habraken. Astrid groeide op in Eindhoven, maar verhuisde voor haar studie naar Leiden. Daarna woonde ze in Innsbruck, Erlangen, Rotterdam en inmiddels is ze woonachtig in Wassenaar. Het verhaal van Stéphanie is gebaseerd op Astrids eigen omzwervingen.

En de flaptekst over ‘Verdwaald in Tirol’

“Stéphanie hoeft niet lang na te denken als haar man Lex thuiskomt met het aanbod voor een baan in Oostenrijk. Ze gaan: dit is haar kans om helemaal opnieuw te beginnen. Zonder een idee van hoe ze de dagen in Innsbruck gaat invullen, vertrekt Stéphanie naar haar nieuwe woonplaats. Naar een stad die ze niet kent en een appartement waar ze nog nooit binnen is geweest. Al snel merkt Stéphanie dat ze haar oude leven niet zo gemakkelijk van zich afschudt. Opnieuw beginnen is lastiger dan ze had gedacht. Terwijl Lex zich in zijn werk verliest en veel weg is, worstelt Stéphanie steeds meer met zichzelf en met de vraag: wat doe ik hier? Een verhaal over dromen, verdwalen en liefde.”

Omdat ik Astrid ken en het boek gebaseerd is op haar eigen ervaringen, was ik erg benieuwd naar de verschillen tussen haar en Stéphanie. Of wellicht beter gezegd, de verschillen in de belevenissen van de 2 dames. Stéphanie heeft in Nederland haar eigen bedrijf en hoewel ze daar heel actief is, toch stelt ze zich in Oostenrijk nogal passief op. Voor hun verhuizing is ze niet mee geweest om Innsbruck te bekijken, ze heeft man Lex het appartement uit laten zoeken en ze spreekt amper Duits. Daar kan ik me, control freak die ik ben, moeilijk iets bij voorstellen.

Astrid: Het is wel zo dat ik redelijk blanco dit avontuur ben aangegaan. Ik had het erg druk met mijn bedrijf en heb me de tijd voor onze emigratie voornamelijk daarop geconcentreerd. Misschien een vorm van vermijding, want het is natuurlijk best spannend, zo’n emigratie. Maar het is wel een stap die mijn man en ik samen gemaakt hebben. Ook al heeft mijn man inderdaad ook alleen het appartement uitgezocht. We waren daar allebei aan toe, aan verandering. Hebben Stéphanie en ik het onderschat? Ja, absoluut. Oostenrijk mag dan wel onderdeel van de EU zijn, maar het is wel heel anders dan Nederland. En Innsbruck is wel een leuk stadje, we waren er afgelopen zomer nog een paar dagen, maar het is wel erg klein.

Stéphanie en haar ervaringen in Tirol zijn gebaseerd op mijn tijd daar. Maar het is geen autobiografie, Stéphanie is niet Astrid van 10 jaar geleden. In ‘Verdwaald in Tirol’ heb ik de frustraties willen beschrijven, hoe moeilijk het kan zijn om opnieuw te beginnen, maar juist ook Stéphanie’s ontwikkeling. Hoe belangrijk het is om jezelf te kennen en te weten wat je wil en hoe je beter uit zo’n proces kunt komen.

Mirjam: ik vond Lex nou niet bepaald de meest invoelende echtgenoot. Ik ken veel expats en het is ook hard werken, ze zijn vaak en veel op pad. Hoe was dat bij jullie?

Astrid: We hebben tijden gehad dat we elkaar weinig zagen in Innsbruck. Mijn man ging er met een heel duidelijke focus naartoe. Hij wilde meters maken, zijn wetenschappelijke carrière naar een hoger plan brengen. Om hopelijk daarna een aanstelling aan een universiteit in Amerika te krijgen. Omdat ik niet goed kon aarden in Oostenrijk, ging ik net als Stéphanie vaak terug naar Nederland. Ik begon zelfs een nieuw bedrijf, waarmee ik nog een reden had om vaker heen en weer te reizen. Waardoor we elkaar nog minder zagen. Niet handig natuurlijk. In de weekenden samen deden we leuke dingen, verkenden we de stad. Soms ook met vrienden en familie, die ons regelmatig kwamen bezoeken.

Mirjam: Ergens doet Stéphanie’s leven in Innsbruck me denken aan de huidige corona-crisis. Op een bepaalde manier. Ze zit veel thuis, ze ziet niet veel mensen. Ze heeft niet veel controle over haar leven, ze lijkt alles over zich heen te laten komen. Ergens wil ze wel dingen doen, mensen ontmoeten, maar het komt er maar niet van. Ze lijkt depressief. Je hoort nu ook dat zoveel mensen down zijn, moe, weinig energie hebben. Er veel moeite mee hebben dat ze hun familie niet kunnen zien, niet naar buiten kunnen wanneer ze willen.

Astrid: Tja, Stéphanie (en ik ook, eerlijk gezegd) heeft onderschat hoe moeilijk het is om opnieuw te beginnen. Ten eerste omdat je nooit helemaal opnieuw begint, je neemt jezelf natuurlijk altijd mee. Het is ook veel moeilijker dan je wellicht zou denken om vriendschappen te sluiten met lokale mensen, uit de stad zelf. Het is wel leuk om andere expats te ontmoeten, maar dat je allebei expat bent, betekent niet automatisch dat je raakvlakken hebt. Vriendschappen opbouwen kost tijd en het is moeilijk als je verwachtingen niet matchen met de realiteit. Overigens zijn we na onze periode in Oostenrijk naar Duitsland gegaan. Daar had ik het heel goed naar mijn zin, onder andere omdat er een grote expatgemeenschap was. En omdat ik veel geleerd had natuurlijk van mijn tijd in Innsbruck.

Mirjam: Het is al veel gevraagd op social media: komt er een vervolg op ‘Verdwaald in Tirol’? Ik ben wel benieuwd naar hoe het Stéphanie verder vergaat. Of ze een manier vindt om toch beter te aarden in Oostenrijk. Of dat ze toch terug naar Nederland gaat. Of Amerika. Of misschien een boek vanuit het perspectief van Lex?

Astrid: Die vraag heb ik al veel gekregen, heel erg leuk! Ik ben er wel over na aan het denken want ik vind het schrijven van een boek ontzettend leuk. Wat mij betreft blijft het beslist niet bij ‘Verdwaald in Tirol’. Maar of dat een vervolg wordt… Daar denk ik nog over na!

Dank voor je tijd Astrid, leuk je weer gesproken te hebben. Nogmaals van harte met je debuut en je nieuwe bedrijf, Queesten Boekproducties! Daar hoor ik graag een andere keer meer over. 😊